1. o. Heinrich Oellers OMI (1941-1945)
2. o. Sylwester Górzyński OMI (1945-1946)
3. o. Franciszek Zawodny OMI (1946-1959)
4. o. Kazimierz Łabiński OMI (1959-1963)
5. o. Władysław Sypniewski OMI (1963-1967)
Urodził się 1 września 1913 w Małachowej k. Śremu w rodzinie Władysława i Marianny z d. Goździak. W 1925 roku rozpoczął naukę w Mały Seminarium Duchownym Misjonarzy Oblatów w Lublińcu. Następnie, w 1931 roku, rozpoczął nowicjat w Markowicach, a potem studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze. 27 czerwca 1937 przyjął święcenia kapłańskie z rąk ówczesnego sufragana poznańskiego bpa Walentego Dymka. Od 1938 roku był duszpasterzem w Waszkiewiczach w archidiecezji wileńskiej wraz z o. Feliksem Adamskim rektorem tej placówki duszpasterskiej. Wybuch II wojny światowej i kolejny podział Polski powoduje utratę nowej placówki przez Zgromadzenie oraz zmusza o. Sypniewskiego do przenosin do Łunińca w diecezji pińskiej. Po wojnie wyjechał na północ osiadając na pewien czas w Kodniu nad Bugiem. Stamtąd przybył do Gorzowa Wielkopolskiego, będąc jednym z pierwszych oblatów w tym mieście. Z o. Mańkowskim zabezpieczył kościół poporotestancki, który już 1 maja 1946 stał się świątynią parafialną parafii Chrystusa Króla. Kolejnym miejscem pracy o. Sypniewskiego była Obra, gdzie dzięki jego staraniom odnowiono zabytkowy kościół św. Walentego. 1 lipca 1963 został ustanowiony proboszczem parafii św. Stanisława Kostki w Lublińcu pełniąc tę funkcję do 1967 roku. W następnych latach pracował kolejno w Iławie, Żabiczkach koło Łodzi i Szklarskiej Porębie, gdzie przez szesnaście lat był kapelanem Sióstr Szkolnych Notre Dame. Zgromadzenie nie miało w tych miejscowościach swoich domów zakonnych, zatem o. Sypniewski, jak i kilku innych oblatów, byli duszpasterzami i kapelanami sióstr zakonnych różnych zgromadzeń.
Zmarł 10 lipca 1989 w Poznaniu, będąc od kilku tygodni przygotowanym na to wydarzenie. Ceremonie pogrzebowe odbyły się 13 lipca w Obrze z licznie przybyłymi konfratrami i siostrami zakonnymi, którym duszpasterzował o. Sypniewski.
Bibliografia:
„Misyjne Drogi”nr 4/1989; Catalogus ecclesiarum et cleri archidioecesis vilnensis pro anno domini 1939, s. 78; Roczni Diecezji Katowickiej 1965, s. 56; J. Pielorz, Oblaci polscy: Zarys dziejów Prowincji Polskiej Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej z okazji 50-lecia istnienia, Rzym 1970, s. 98-99, 107.
6. o. Mikołaj Hentrich OMI (1967-1969)
7. o. Józef Przybycki OMI (1969-1978)
Urodził się 25 października 1935 w Champagnac-les-Mines w departamencie Cantal w środkowej Francji w rodzinie Józefa i Anastazji z d. Warmińska. Dzieciństwo, a w tym okres II wojny światowej, przeżył we Francji. Pomimo nowej sytuacji, która zaistniała w Polsce rodzice o. Przybyckiego zdecydowali się na powrót do ojczyzny zamieszkując w Iławie, gdzie poznał Misjonarzy Oblatów. W 1952 roku wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia w Markowicach, a następnie odbył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze. Tam też złożył śluby wieczyste w 1957 roku oraz przyjął święcenia kapłańskie 26 czerwca 1960 z rąk bpa Juliusza Bieńka, sufragana katowickiego. Po święceniach został skierowany do parafii Chrystusa Króla w Gorzowie Wielkopolskim. Kolejnym miejscem jego pracy duszpasterskiej został Lubliniec, gdzie początkowo był wikariuszem parafii św. Stanisława Kostki i duszpasterzem głuchoniemych. 16 września 1969 został ustanowiony proboszczem lublinieckiej parafii, pełniąc tę funkcję przez niemal dekadę. Z Lublińca został przeniesiony do Łeby, gdzie 12 sierpnia 1978 objął funkcję proboszcza i superiora tamtejszej wspólnoty oblackiej. Powierzone sobie zadania pełnił do 4 lipca 1984 i , jak się okazało, była to ostatnia placówka Zgromadzenia w Polsce, w której pracował o. Przybycki. Postanowił wyjechać do Francji, gdzie został proboszczem polskiej parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Lens z nowo wybudowanym kościołem Millenium. Zmarł nagle na zawał serca 7 kwietnia 2001, podczas przygotowań do wieczornej Mszy św.
Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Lens, a przewodniczył im bp Jean-Paul Jaeger z Arras. Został pochowany w Iławie. Głównym celebransem Mszy św. pogrzebowej był o. Jerzy Kaszyca OMI, delegat o. Prowincjała Polskiej Wiceprowincji we Francji, a kazanie wygłosił o. Józef Kowalik kursowy kolega zmarłego.
Bibliografia:
„Misyjne Drogi” nr 88, 4/2001; „Ichtis” nr 67, s. 8; Roczni Diecezji Katowickiej 1965, s. 56; Rocznik Diecezji Katowickiej 1970, s. 126, 254; Rocznik Diecezji Katowickiej 1977, s. 140, 260.
8. o. Brunon Wielki OMI (1978-1984)
9. o. Jan Jop OMI (1984-1993)
10. o. Stanisław Toman OMI (1993-2009)
11. o. Aleksander Doniec OMI (2009-2011)
Urodził się 26 lutego 1955 w Szczotkowicach (diecezja kielecka) w rodzinie Józefa i Otylii. Posiada starszego brata Jana oraz siostrę Józefę będącą zakonnicą w Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeuszka (boromeuszki) w Trzebnicy. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Działoszycach kontynuował naukę w Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach na Kujawach prowadzonym przez oo. oblatów. Po zdaniu egzaminów maturalnych w 1975 roku wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na Świętym Krzyżu, a rok później rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Oblatów w Obrze. Dnia 20 czerwca 1982 przyjął święcenia kapłańskie z rąk sufragana poznańskiego bpa Tadeusza Ettera.
Pierwszą placówką wikariuszowską o. Dońca była parafia Przemienienia Pańskiego w Iławie (1982-1986). Był duszpasterzem i katechetą młodzieży szkół zawodowych i technicznych, a następnie liceum ogólnokształcącego i medycznego. Obowiązki duszpasterskie połączył z obowiązkami studenta. Został posłany na studia specjalistyczne z zakresu teologii małżeństwa i rodziny na Wydziale Studiów nad Rodziną Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, które uwieńczył obrona pracy magisterskiej w 1987 roku. Z Iławy został przeniesiony do parafii Chrystusa Króla w Poznaniu, gdzie również był katechetą i duszpasterzem młodzieży. Trzecią placówką wikariuszowską był dla niego Lubliniec. Doświadczenia iławsko-poznańskie przeniósł na tutejszy grunt katechizując młodzież i dorosłych. Zespół muzyczny, którym się opiekował, zajął I miejsce na festiwalu „Ekosong” w Katowicach-Panewnikach. Tutaj także po raz pierwszy zorganizował duszpasterstwo narzeczonych. Jak podkreśla o. Doniec jednym z najważniejszych wydarzeń w jego życiu była pielgrzymka z lublinieckimi parafianami do Rzymu w 1989 roku, podczas której miał zaszczyt koncelebrować Mszę święta z bł. Janem Pawłem II w jego prywatnej kaplicy w Watykanie. Zarówno dla niego jak i dla pielgrzymów wspólna Eucharystia, a następnie spotkanie w bibliotece papieskiej z Ojcem Świętym jest niezapomnianym przeżyciem. 5 sierpnia 1990 został ustanowiony proboszczem i kustoszem w Markowicach w Sanktuarium Matki Bożej Markowickiej Królowej Miłości i Pokoju Pani Kujaw. Korzystając z przemian ustrojowych w Polsce już 12 sierpnia powołał Komitet Odbudowy Sanktuarium. Regularne comiesięczne spotkania przyniosły efekty w postaci odbudowy i renowacji całego kompleksu sanktuaryjno-klasztorenego. Poprawa wizerunku tzw. kultury materialnej, wzrost liczby pielgrzymów i turystów zjednoczyło wokół proboszcza i wspólnoty oblackiej markowickich parafian. Zaowocowało to m.in. ożywieniem działalności stowarzyszeń pobożnościowych, tworzeniem nowych grup i wspólnot parafialnych. Będąc proboszczem w Markowicach o. Doniec był jednocześnie radnym Rady Prowincjalnej Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, członkiem Referatu Duszpasterstwa Maryjnego w Wydziale Duszpasterstwa Ogólnego Kurii Metropolitalnej w Gnieźnie, członkiem Archidiecezjalnej Rady Duszpasterskiej oraz, z wyboru abpa Henryka Muszyńskiego, zasiadał w Archidiecezjalnej Radzie Kapłańskiej. W 2009 roku powrócił do lublinieckiej parafii św. Stanisława Kostki w charakterze proboszcza. W ciągu niespełna dwóch lat podjął i zakończył prace nad odnowieniem i upiększeniem nowymi malowidłami kaplicy pw. Matki Bożej Fatimskiej. Dodatkowo, dzięki fundatorom, w okna tejże kaplicy wprawiono witraże przedstawiające sceny związane z objawieniami fatimskimi. Również na placu przykościelnym została położona kostka brukowa. Dwukrotna praca w parafii św. Stanisława Kostki w Lublińcu związał o. Dońca z naszym miastem zarówno na poziomie duszpasterskim jak i zawiązanych przyjaźni, znajomości i wspólnych wspomnień. W lutym 2011 roku został przeniesiony do Poznania, a od 1 lipca 2011, decyzją prowincjała o. Ryszarda Szmydki, został przeniesiony do pracy duszpasterskiej w Polskiej Misji Katolickiej w Krajach Beneluksu. Jest proboszczem w Gent (Belgia) w parafii św. Szczepana. 25 marca 2011 o. Doniec otwierał nowa placówkę polonijną w Brugge. Prowadzi tam szeroko zakrojoną pracę duszpasterską niemal od podstaw, sprawując sakramenty, organizując wspólnoty parafialne, przygotowując narzeczonych do sakramentu małżeństwa, a nawet administrując parafialną stroną internetową.
Bibliografia:
Relacja ustna o. Aleksandra Dońca; www.strzelno.bloog.pl.
12. o. Waldemar Janecki OMI (2011-2020)
13. o. Mariusz Legieżyński OMI (2020-2021)
14. o. Tomasz Woźny OMI (2021-)