Spotkania wspólnoty odbywają się w każdy czwartek. Serdecznie zapraszamy wszystkich chętnych.

 

Odnowa w Duchu Świętym, zwana Odnową charyzmatyczną, przez niektóre osoby traktowana jest nie tyle jako ruch, co pewne doświadczenie dane Kościołowi. Doświadczenie to przyjmuje jednak formę wspólnot, grup modlitewnych obecnych w parafiach. W takim znaczeniu Odnowa w Duchu Świętym jest ruchem i tworzy nawet pewną strukturę w diecezji. Doświadczenie odnowy w Duchu Świętym nie jest czymś nowym. Nawiązuje ono do tradycji Biblijnej, która ukazuje życie pierwotnego Kościoła, zwłaszcza Dzieje Apostolskie (Dz 1,5.8; 2,1-4; 8,14-17). Są to teksty ukazujące wypełnienie się zapowiedzi Jezusa (Mk 16,15-18): „I rzekł do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie.”

Można więc powiedzieć, że doświadczenie odnowy obserwowane w Kościele nawiązuje do doświadczenia początków życia Kościoła.

Mimo tego jednak mówimy o początkach katolickiej Odnowy. Sięgają one roku 1967. Dwaj wykładowcy z Pittsburga niezadowoleni z swego chrześcijańskiego życia rozpoczęli poszukiwania czegoś, co miało ożywić ich wiarę. Pomocne okazały się książki Dawida Wilkersona „Krzyż i sztylet” oraz Johna Sherillla „Oni mówią innymi językami”. Zainspirowani tym doświadczeniem zaczerpniętym z Kościoła zielonoświątkowego, postanowili modlić się o to, aby i oni doświadczyli tego, co zostało opisane w Dziejach Apostolskich. W połowie lutego 1967 r. Wraz z nieliczną grupą studentów udali się na rekolekcje. W sobotni wieczór zostali głęboko dotknięci obecnością, jak to podkreślają nieomal namacalną, Ducha Świętego. Ta niezwykłą modlitwa trwała od dziesiątej wieczór do piątej rano. W ten sposób to, co dziś nazywamy „chrztem w Duchu Świętym” stało się udziałem katolików.

Od tego momentu jesteśmy świadkami szybkiego wzrostu modlitewnych grup odnowy w Duchu Świętym. O tej niezwykłej żywotności może świadczyć fakt, że w siedem lat później (1974) międzynarodowa konferencja na temat Odnowy zgromadziła 30 tysięcy uczestników.

Ten nurt Odnowy charyzmatycznej dotarł do Polski w 1975 r. Ruch Światło-Życie przeżywał ten rok pod hasłem „Duch Święty” i modlono się o nową Pięćdziesiątnicę. Początki Odnowy w Polsce związane są z osobą obecnego ks. Biskupa Bronisława Dębowskiego. W 1977 r. wrócił on ze Stanów Zjednoczonych i podczas spotkania z warszawskim KIK-iem opowiadał o swoich spotkaniach z amerykańską Odnową. Ktoś zapytał o to, czy istnieje możliwość przeprowadzenia podobnych spotkań. Tak powstały pierwsze grupy (Izabelin, później Magdalenka).

Początkowo koncentrowano się na doświadczeniu Pana Boga i charyzmatach. Używano wtedy często nazwy: „Odnowa charyzmatyczna”. Z biegiem czasu uświadamiano sobie, że dużo ważniejszy od charyzmatów jest ich Dawca – Duch Święty. Stąd nazwa „Odnowa w Duchu Świętym”.

Odnowa jest najliczniejszym ruchem. Szacuje się, że obejmuje 7% katolików. Ogólnopolskie spotkania pod szczytem Jasnej Góry w ostatnich latach gromadziły ok. 150 – 200 tysięcy ludzi.

Odnowa w Duchu Świętym pragnie:

– pomagać w osobistym, dojrzałym i stałym nawracaniu się do Jezusa Chrystusa, jako Pana i Zbawiciela;

– wspierać i podtrzymywać osobistą i zdecydowaną odpowiedź na osobę, obecność i moc Ducha Świętego;

– wspierać i podtrzymywać przyjmowanie i korzystanie z darów duchowych (także w łonie całego Kościoła);

– prowadzić dzieło ewangelizacji w mocy Ducha Świętego (w tym także ewangelizacji ochrzczonych);

– podtrzymywać wzrost świętości.

Powyższe cele są owocem teologicznej refleksji podjętej nad doświadczeniem Odnowy. Zostały one określone przez Międzynarodowe Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (ICCRS), które mają swoją siedzibę na Watykanie. Bardziej dogłębna refleksja została zawarta w Dokumentach z Malines wydanych w 1974 r. Zostały one wydane przez grupę teologów pracujących pod redakcją Kardynała Leo Suenensa.

Na rozwój Odnowy w Duchu Świętym na terenie naszej diecezji miały wpływ kontakty z takimi ośrodkami jak Kraków i Wrocław.

W związku z brakiem jednolitego programu każda grupa ma swoją specyfikę. Można jednak wyliczyć pewne wspólne elementy.

Są nimi:

  • spotkanie modlitewne;
  • spotkania w małych grupach o charakterze formacyjnym lub dzielenia Słowem Bożym;
  • ewangelizacja;
  • wspólna Eucharystia.

Bardziej dojrzałe grupy dorastają do podejmowania posług – diakonii w parafii.