I-sza niedziela m-ca 14:30 Msza św. i spotkanie formacyjne
RÓŻANIEC
Różaniec dzięki swej łatwości i prostocie jest najpopularniejszą modlitwą wiernych Kościoła Katolickiego. Istniał już dawno przed chrześcijaństwem i był własnością wielu narodów i religii. Miał różne formy i sposoby odmawiania. Mimo to, tak naprawdę różaniec jest własnością chrześcijaństwa, bo dopiero w Kościele Katolickim stał się powszechną własnością jego wyznawców i przybrał formę oryginalną, własną wyróżniającą się od innych różańców, wśród innych religii świata. Nie jest to modlitwa urzędowa Kościoła. Nie wchodzi do oficjalnej liturgii, jest natomiast modlitwą prywatną wiernych.
Spopularyzowali tę modlitwę Święci Pańscy, a upowszechniał ją św. Dominik, który uważany jest za Ojca Różańca Świętego. Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ustalił się w XV wieku dzięki Dominikaninowi błogosławionemu Hanusowi. „Zdrowaś Maryjo” na wzór 150 psalmów, które podzielił modlitwą „Ojcze Nasz”. Wtedy też ostatecznie ustalono liczbę 15 tajemnic i podzielono je na 5 tajemnic radosnych, 5 tajemnic chwalebnych i 5 tajemnic bolesnych. I tak było do roku 2002, kiedy to Papież Jan Paweł II 16.X.2002r. dodał część IV różańca świętego – Tajemnicę Światła. Rozważanie tajemnic z życia Pana Jezusa i Jego Matki dodano w wiekach późniejszych. Zwrócił na to uwagę papież Pius V bullą z dnia 17.III.1569r. Nadało to różańcowi formę rozmyślania i kontemplacji Ewangelii, co pozwala nie tylko lepiej poznać życie Jezusa, ale także je naśladować.
Modlitwa różańcowa bardzo szybko zyskała aprobatę Kościoła. Sami papieże zachęcali wiernych do jej odmawiania po zwycięskiej bitwie pod Lepanto Pius V 7.X.1571r. ustanowił święto Matki Boskiej Różańcowej, zaś papież Klemens XI po zwycięstwie odniesionym nad Turkami pod Belgradem 1716r. rozszerzył święto Matki Boskiej Różańcowej na cały Kościół. W roku 1885 papież Leon XII polecił odmawiać różaniec przez cały październik i wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie „Królowo Różańca Świętego, módl się za nami”.
Do rozpropagowania Różańca przyczyniła się też sama Maryja. W swoich objawieniach w Lourdes 1858r., w Fatimie 1917, w Pompejach, koło Neapolu w roku 1875 i w wielu innych miejscach ( Kanada, Filipiny, Meksyk i w polskim Gietrzwałdzie) wzywa do modlitwy różańcowej.
Zanim powstał „Żywy Różaniec”, znany był tzw. Wieczny różaniec. Został on założony w Bolonii w 1635r. przez o. Tymoteusza Ricci. Wierni na ochotnika zgłaszali się, wyznaczając sobie godzinę dnia czy nocy, aby raz w roku odmówić różaniec.
„Żywy Różaniec” jest zorganizowaną wspólnotą osób, które modlą się codziennie na różańcu. Organizacja ta odpowiada kształtowi samej modlitwy różańcowej, która polega na rozważaniu 20 tajemnic z życia Jezusa i Maryi. Żywy różaniec – dziś tak popularny założyła Sługa Boża Paulina Maria Jaricot w Lyonie w 1926r. Zatwierdził go papież Grzegorz XVI w 1832r. Koła Żywego Różańca są wspólnotami, które pełnią misję głoszenia Ewangelii przez modlitwę różańcową podejmowaną w intencjach Kościoła. Żywy Różaniec składa się z Żywych Róż. Każda Róża składa się z 20 osób, a każda z nich odmawia codziennie jedną tajemnicę różańcową, w taki sposób, by w jednej Żywej Róży były każdego dnia odmówione wszystkie tajemnice w sumie dwudziestu. Wstępując do Koła Żywego Różańca, jego członkowie deklarują dochowanie wierności Bogu oraz trwanie w dobrym. Z tym postanowieniem wiążą się kolejne zobowiązania, polegające na wielbieniu i naśladowaniu Maryi oraz wystrzeganiu się grzechów ciężkich. Na czele koła stoi zelator lub zelatorka. Zmiany tajemnic różańcowych odbywają się co miesiąc.